मन लाग्यो

बाँसुरीको मन्द-मन्द धुन मन लाग्यो
अँध्यारोलाई भगाउने जून मन लाग्यो

बोलू-चलूँ आज्ञा छैन जुठेल्नोमै बन्दी नारी
बन्द कोठा मन्द आवाज रुन मन लाग्यो

चल्ला जति कता पसे सिकारीको चहलपहल
आधा-आकाश उडीउडी छुन मन लाग्यो

युगौं-युग चौका हेरी सही बस्ने मौका हैन
हितको लागि बग्ने शुद्ध खुन मन लाग्यो

एउटै सृष्टिका फूल

के वर्ग के लिङ्ग एउटै सृष्टिका फूल
थरीथरी जात यी सिङ्गो राष्ट्रका तुल

रोइरह्यो देश मान्छे मान्छेको कलह
जल्दोबल्दो छ परिवेश समाज र कुल

काट्दा के पायौ र उस्तै देख्छु रगत
कुन्नि कसले बगायो त्यो अछुतको मूल

पलाए कति धन र निर्धनको तरुल
यो हो मनुष्य नहुनुको अति प्रिय भुल

ती शिरिषका फूलहरु

कुदृष्टिका उदगारहरुले
लुट्यो भन्थे
कोपिलामै उन्मातहरु
भाच्चिएछन् इच्छा आकाङ्क्षाहरु
फक्रिदै फक्रिएनन्
ती शिरिषका फूलहरु ।

बेमौसमी तुषाराहरु
कालरात्री र हुस्सुहरु
परास्तका ज्यादती बोकेर
भर्भराइरहेका अंकुरणहरु
मुकाबिलाको मैदानभित्रै
रहरहरु अतिक्रमणमा पर्यो भन्थे
कक्रिएछन् इच्छा आकाङ्क्षाहरु
फक्रिदै फक्रिएनन्
ती शिरिषका फूलहरु ।

प्रपंचको बर्बरताभित्र
अत्याचारको विमती
आक्रोशका ज्वालामुखीहरु
पल-पल सल्किरहेछन्
वरिपरिका फूलहरु
लत्रिएछन् इच्छा आकाङ्क्षाहरु
फक्रिदै फक्रिएनन्
ती शिरिषका फूलहरु ।

ममता

घुर्यान र ओछ्यान
ल्याप्चे लगाएर
अल्लो झ्याङ समेत
जाकडी राखेर
दौडिरहन्छ अतृप्त जीवन
मृत्यु पिउन बेमंजुर
एउटा ममता ।

न अस्त्र न वस्त्र
आफू आफ्नै नजरमा
अवमूल्यन भएर
निथ्रुक्क रुझेका परेलीहरु
छिद्रै छिद्रा च्यातिएको
पटुकी बन्दकी राखेर
लडिरहन्छ असन्तुष्ट अवशेष
मृत्यु पिउन बेमंजुर
एउटा ममता ।

घनाघोर वैरभाव बोक्न पोख्त
हिरोसिमा र नागासाकी
कतै आफै पट्किए जस्तो
कतै आफै सल्किए जस्तो
न कुनै वसन्त न कुनै शरद
निस्सार परेड खेलिरहन्छ
बलात्कृत एउटा तट
मृत्यु पिउन बेमंजुर
एउटा ममता ।

उनी मेरी आमा हुन्

उनी मेरी आमा हुन्
जिन्दगीको हरेक रङ्गले
सौहार्दमय संसार लेख्छिन्
मात्र कलमले लेख्दिनन् ।

वासयुक्त हाँसो छर्छिन्
मृदृभाषा बोल्छिन्
नागरिकता धितो राख्छिन्
ऋण बोक्छिन्
अनि परिवर्तन पक्षषोषक
भोक तिर्खा मेट्छिन्
उनी मेरी आमा हुन् ।
रातभरि समविन्दु
घरि उखेल्छिन् घरि रोप्छिन्
पुजारी र टेलरमास्टर बीचको
भूगोल खुम्च्याउँछिन्
मिर्मिरेसँगै उठ्छिन्
अँध्याराहरु पोत्छिन्
दलान टेकी मसुक्क मुस्कुराउने
बिल्कुलै नौलो उषा लेख्छिन्
उनी मेरी आमा हुन् ।

दुश्मनहरुसँग पौठेजोरी खोल्ने
मभित्रका ज्वालाहरु
उनैले लेखेकी हुन्
पीडितहरुका दर्द नाप्ने यन्त्र
मभित्र उनैले लेखेकी हुन्
मात्र विन्दुले संसार जोड्ने
मात्र विन्दुले तोड्ने
यी कि्रयाशील औंलाहरु
उनैले लेखेकी हुन्
उनी मेरी आमा हुन् ।

उनी मेरी आमा हुन्
जिन्दगीको हरेक रङ्गले
सौहार्दमय संसार लेख्छिन्
मात्र कलमले लेख्दिनन् ।

कर्तव्य र परायणको

कर्तव्य र परायणको जाल बिछ्याउने कोटहरु
तिनका निम्ति प्यारो हुन्छ कुर्सी अनि नोटहरु

असाहय गरिबलाई लोभ लालचा देखाउँछन्
प्रलोभनको तान बुन्छन् चाप्लुसी यी ओठहरु

देश चुसे कैले जोगी कैले भोगी भनिकन
थरी-थरी रङ्ग फेर्छन् छेपारे यी बोटहरु

स्वार्थीलाई के था यहाँ एकैथोपा खुनको मूल्य
पैसासँग बिकाउँछन् बलिदानी सोचहरु

त्यही पल अस्ताउने छु म

यौवन पूर्वार्द्ध
विज्ञता कोरलीहरु
वलात्कृत हुन छाड्छन्
प्रत्येक साँझ
निसंकोच फकि्रन्छन्
हर चिस्यानहरुमा
अग्र साम्य सोचहरु
निर्धक्क मुस्कुराउँछन्
त्यही पल अस्ताउने छु म ।

स्व-आकांक्षा अतिक्रमण
असह्य हुँदा
गुँडभित्रै बिस्फोटित
घोर ज्वालामुखी
खप्न नसक्दा
एकाएक पोथीहरु
ओथारा बाहिर निस्की
निर्लज्ज बास्न थाल्छन्
भाले सरह
त्यही पल अस्ताउने छु म ।

प्यारो स्वाभिमान

नेपालकी छोरी हुँ म नेपाल मेरो प्राण
कंचन छ निर्मल छ प्यारो स्वाभिमान

देश छोएरै बाँच्छु म त देश ओढेरै हाँस्छु
मैले टेक्या माटोसँगै म त नाता गाँस्छु
गले गलोस् ढले ढलोस् यही मेरो ज्यान
कंचन छ निर्मल छ प्यारो स्वाभिमान

भाषा संस्कार बोक्छु म त चारै किल्ला छेक्छु
रङ्गीचङ्गी फूल फुल्या यही देशमा देख्छु
फुले फुलोस् झरे झरोस् यही मेरो ज्यान
कंचन छ निर्मल छ प्यारो स्वाभिमान