उठौँ अब सबै हामी

ऊ म तिमी ए उठौँ अब सबै हामी

भइकन यी राष्ट्रघातीहरुको मलामी

देश व्यापार भो कोही बेच्छन् कोही किन्छन्

असह्य भो कालाबजारीहरुको खिचातानी

बाँच्दैन कोही बाँच्दैन अब पशु सरह बनी

गरी-गरी यी गरिबमाराहरुको गुलामी

एकाएक उठौँ एकपटक बस एकपटक

बनिकन बैरीहरुलाई अन्तिम सुनामी

ब्यूँझ-ब्यूँझ

भालेहरु बासिसक्यो

बिहानीलाई डाकिसक्यो
ब्यूँझ-ब्यूँझ नेपाली हो
ब्यूँझ-ब्यूँझ गोर्खाली हो

कति खेल्छौ अँध्यारोको खेल
कति बस्छौ अन्यायी त्यो जेल
उज्यालोले ढाकिसक्यो
मिर्मिरे त्यो फाटिसक्यो
ब्यूँझ-ब्यूँझ नेपाली हो
ब्यूँझ-ब्यूँझ गोर्खाली हो

कति सहन्छौ कुसमाजको बात
कति सुन्छौ निर्धनको घात
युगले कोल्टे फेरिसक्यो
नौलो किरण देखिसक्यो
ब्यूँझ-ब्यूँझ नेपाली हो
ब्यूँझ-ब्यूँझ गोर्खाली हो

लाल सलाम !

साँझपख फुल्नेलाई
बिहानी भै खुल्नेलाई
लाल सलाम !

काँडा अझै जिउँदै छ
फूलले आँसु पिउँदै छ
लड्दालड्दै झर्नेलाई
हितको लागि मर्नेलाई
लाल सलाम !

घाम अझै ला'छैन
अन्धकार गा'छैन
जूनको ज्योति चोर्नेलाई
अन्याय त्यो फोर्नेलाई
लाल सलाम !

निर्दोष जननी

जन्माउँछिन् अनि हुर्काउँछिन् पनि
आँसु पिइरहेकी निर्दोष जननी

अग्लिरहेछ त्यो अथाह स्नेह
खोजीखोजीकन सुन्दर बिहानी

सन्तान सारा यो देशै कृतिकार
बुनिरहेछन् ताँतका ताँत कहानी

यो बगैंचा चाहिन्छ फूल फुल्न
फुलाइरहोस् त्यो विशुद्ध बिहानी

मन लाग्यो

बाँसुरीको मन्द-मन्द धुन मन लाग्यो
अँध्यारोलाई भगाउने जून मन लाग्यो

बोलू-चलूँ आज्ञा छैन जुठेल्नोमै बन्दी नारी
बन्द कोठा मन्द आवाज रुन मन लाग्यो

चल्ला जति कता पसे सिकारीको चहलपहल
आधा-आकाश उडीउडी छुन मन लाग्यो

युगौं-युग चौका हेरी सही बस्ने मौका हैन
हितको लागि बग्ने शुद्ध खुन मन लाग्यो

एउटै सृष्टिका फूल

के वर्ग के लिङ्ग एउटै सृष्टिका फूल
थरीथरी जात यी सिङ्गो राष्ट्रका तुल

रोइरह्यो देश मान्छे मान्छेको कलह
जल्दोबल्दो छ परिवेश समाज र कुल

काट्दा के पायौ र उस्तै देख्छु रगत
कुन्नि कसले बगायो त्यो अछुतको मूल

पलाए कति धन र निर्धनको तरुल
यो हो मनुष्य नहुनुको अति प्रिय भुल

ती शिरिषका फूलहरु

कुदृष्टिका उदगारहरुले
लुट्यो भन्थे
कोपिलामै उन्मातहरु
भाच्चिएछन् इच्छा आकाङ्क्षाहरु
फक्रिदै फक्रिएनन्
ती शिरिषका फूलहरु ।

बेमौसमी तुषाराहरु
कालरात्री र हुस्सुहरु
परास्तका ज्यादती बोकेर
भर्भराइरहेका अंकुरणहरु
मुकाबिलाको मैदानभित्रै
रहरहरु अतिक्रमणमा पर्यो भन्थे
कक्रिएछन् इच्छा आकाङ्क्षाहरु
फक्रिदै फक्रिएनन्
ती शिरिषका फूलहरु ।

प्रपंचको बर्बरताभित्र
अत्याचारको विमती
आक्रोशका ज्वालामुखीहरु
पल-पल सल्किरहेछन्
वरिपरिका फूलहरु
लत्रिएछन् इच्छा आकाङ्क्षाहरु
फक्रिदै फक्रिएनन्
ती शिरिषका फूलहरु ।